ေမြးေန႔လက္ေဆာင္

တို႔ေမႀကီး ခရီးသြားသခိုက္ ျပည္ပသတင္းေထာက္ႀကီးေတြက ေမးခ်င္တာေတြ ေမႊလို႔ဖြလို႔အၿပီးမွာ မၾကာခင္မွာလာေတာ႔မယ္႔ ေမြးေန႔အတြက္ “ဘာဆုေတာင္းမလဲ မေရႊဖဲ” လို႔ ေမးလိုက္တဲ႔အခါ မယ္ဖ်ားက ျမန္မာထုံးစံ “နိဗၺာန္ေရႊျပည္ ဆုပန္သည္” လို႔ေတာင္ မေျဖႏိုင္ရွာပါဘူး။ သူ႔ခမ်ာ ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ ေျဖသြားတာက “Le Bonheur pour Mon Pays” ပါတဲ႔။ တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္လိုက္ရင္ေတာ႔ “ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ျမန္မာျပည္” လို႔ဆိုရေပမယ္႔ “Bonheur” ဆိုတဲ႔ ျပင္သစ္စကားလုံးမွာ အဲဒီထက္ပိုတဲ႔ အနက္ပြားေတြ အမ်ားႀကီးပါပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာျခင္း လို႔လည္း ဆိုလို႔ရတယ္။ သုတိမဂၤလာ က်က္သေရတိုးပြားျခင္း လို႔လည္း ျပန္လို႔ရတယ္။ မဂၤလသုတ္ထဲမွာပါတဲ႔ ၃၈ျဖာ မဂၤလာေတြအားလုံးကိုလည္း အနက္ေပးလို႔ရတယ္။ ေမးတဲ႔သူက ပါးစပ္ႀကီးရွိလို႔ အားအားယားယား အာလုပ္စကားမွ်ေလာက္ ေမးသြားေပမယ္႔ ေျဖတဲ႔သူကေတာ႔ စဥ္းစဥ္းစားစား စိတ္ထဲမွာ တကယ္ရွိတဲ႔အတိုင္း ေျဖသြားတာ အဲဒီအင္တာဗ်ဴးၾကည့္ဖူးရင္ သတိထားမိပါလိမ္႔မယ္။ ဘာစကားေလးတစ္ခြန္္းကိုမွ လက္လြတ္စပယ္ ေျပာေလ႔မရွိပဲကိုး လို႔ သာဓုေခၚမိပါတယ္။ ၾကံဖန္ခ်ီးမႊန္းခ်င္လည္း သူ႔အျပင္မရွိဘူးလို႔ထင္ရင္ ျပည္တြင္းက သတင္းစာ ဂ်ာနယ္အေဟာင္းေတြ ျပန္ျပန္ဖတ္ၾကေပါ႔ဗ်ာ။ သိလာလိမ္႔မယ္။ သူမ်ားေျပာမွ သတိထားမိလိုက္တာကေတာ႔ ညံ့တယ္ဆိုရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူ႔ေမြးေန႔ နီးလာပါပေကာလားေနာ႔။ သူကေတာင္ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ေမတၱာစကား လက္ေဆာင္ပါးေသးတဲ႔ဥစၥာ။ ကိုယ္ေတြကလည္း ေမြးေန႔အမွတ္တရ ေမတၱာစာကေလး တစ္ပုဒ္တေလေတာ႔ ဂါရ၀လက္ေဆာင္ ပို႔ခ်င္တဲ႔စိတ္ေတြ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ျမင္းထိန္းငတာက သူမ်ားတာလို႔ ၀င္တာတဲ႔သေဘာလည္း မရွိပါဘူး။ ေခြးေတာ၀က္၀င္ လူမျမင္သူမသိဘ၀ကေန လမင္းကိုေဟာင္တဲ႔ ေခြးကေလးပါလားလို႔ ကိုယ္႔ကို ဟိုလူၾကည့္ သည္လူၾကည့္လည္း အၾကည့္မခံခ်င္ပါဘူး။ ကာယကံရွင္ေတာင္ ဖတ္ခ်င္မွ ဖတ္မိမွာျဖစ္ေပမယ္႔လည္း ပို႔သေသာ ေမတၱာေတြကေတာ႔ ရကိုရလိမ္႔မယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေရစက္တို႔ အထုံတို႔ဆိုတာ ဗုဒၵဘာသာပီပီ သက္၀င္ယုံၾကည္ေပသကိုး။ တခါမွ မသိမကၽြမ္းဖူးေသာ္ျငား ျမင္လိုက္ရုံနဲ႔ ယုံၾကည္အားကိုးျဖစ္သြားတာ၊ သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြလို တရင္းတႏွီး ခင္မင္လိုစိတ္ျဖစ္သြားတာဟာ ေရစက္မပါပဲ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။

          

လူမျမင္ဖူးခင္ နံမယ္ကိုအလြတ္ရေအာင္ က်က္ခဲ႔ရတာကေတာ႔ သုံးတန္းမွာ အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္း စာစီစာကုံးၿပိဳင္တုန္းကေပါ႔။ ေအာင္ဆန္းဦးရယ္။ ေအာင္ဆန္းလင္းရယ္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရယ္ လို႔ သိခဲ႔ၿပီး တာ၀ါလိန္းလမ္းကအိမ္ႀကီးကို သြားၾကည့္တဲ႔အခါမွာလည္း ေဟာသည္ေရကန္ကေလးက ေအာင္ဆန္းလင္းကေလး ေရတိမ္နစ္ခဲ႔တာျဖစ္မယ္ လို႔ ဒ႑ာရီထဲကလို ဆြတ္ပ်ံ႔လြမ္းေမာခဲ႔မိေသးတယ္။ ကေလးဘ၀က ဆရာမေတြ သြန္သင္ေပးခဲ႔လို႔ အာဇာနည္ေန႔ေရာက္တိုင္း ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္မွာ ဥၾသဆြဲတဲ႔အခါ တစ္မိနစ္ၿငိမ္သက္ၿပီး ၀မ္းနည္းေၾကာင္း အေလးျပဳရမယ္ ဆိုတာလည္း သိခဲ႔တယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြေတာင္ ဥၾသသံၾကားရင္ ခနရပ္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနၾကတာ မွတ္မိတယ္။ ကားေတြ ခနရပ္ၿပီး ဟြန္းတီးတယ္။ အစည္းအေ၀းဆိုတာေတြစရင္ နိုင္ငံေတာ္အလံအား အေလးျပဳ ဆိုတာၿပီးရင္ က်ဆုံးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား အေလးျပဳ ဆိုတာကိုလည္း မီလိုက္ေသးတယ္။ အိမ္ကမိဘကိုယ္တိုင္က အာဇာနည္ေန႔ေရာက္ရင္ အာဇာနည္ဗိပၼာန္ကို လိုက္ပို႔ေပးတတ္တယ္။ ခုေတာ႔ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေလးျဖစ္ခဲ႔ၿပီ မဟုတ္လား။

ဦးေန၀င္းေခတ္မွာ လူျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္ေတြေတာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္္းနဲ႔ သိပ္မစိမ္းလွဘူးဗ်။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မိသားစုကိုေတာ႔ အေ၀းပို႔ထားခဲ႔တဲ႔အတြက္ တစ္နွစ္တစ္ခါေတာင္ ျမင္ရဖို႔ ခက္ခက္ပါ။ ဒါကလည္း အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရဦးမလိုပါပဲ။ အာေသာကရုပ္ရွင္ထဲက “ရန္သူကို မုန္းလို႔ရွိရင္ ကိုယ္႔မ်က္စိေအာက္မွာပဲ ထားပါ။” ဆိုတဲ႔ အဆိုအမိန္႔ကို အဘိုးႀကီး နားသွ်မ္းသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံး ျပင္ပကမာၻႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး သူေျပာသမွ် နားေထာင္ေနရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဟိုကေတာ႔ နိုင္ငံတကာ သံတမန္အသိုင္းအ၀ိုင္းအလယ္မွာ ကမာၻ႔အဆင္႔မီ ပညာေရးနဲ႔ ႀကီးျပင္းခြင္႔ရလိုက္တယ္။ (ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ႔ရင္ သမီးေတာ္ႀကီးေတြလို အလြန္ဆုံးျဖစ္မွ ဆရာ၀န္ေလာက္ပဲ ေနမွာ) ပညာေရးနဲ႔အတူ ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖဳိးခြင္႔ရလိုက္တာကေတာ႔ Vision လို႔ ေခၚရမယ္႔ အေတြးအျမင္၊ ဆင္ျခင္တုံတရားေနလိမ္႔မယ္ဗ်။ ဘိုးေတာ္ႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာေတြကိုေတာင္ အဲသဟာရေအာင္ သြန္သင္မသြားႏိုင္ရွာဘူး မဟုတ္လား။ ဗူးဆို ဘယ္သူမွ ဖရုံမသီးရဲဘူးေလ။ သူပုံသြင္းထားတဲ႔ ခြက္ကေလးေတြထဲကေန အခုခ်ိန္အထိ ထြက္မလာနိုင္တဲ႔သူေတြ အဲဒီမ်ဳိးဆက္တစ္ခုလုံးမွာ အံ႔ၾသစရာ မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေပါေနေသးတယ္။ (ကိုယ္ေတာင္ ခြက္ေစာ္နံတုန္းပဲလား မသိ)

          

အိမ္ေထာင္ရက္သားက်သြားေတာ႔ ခုေခတ္မွာလို မီဒီယာဂ်ာနယ္ေတြ မေပၚေသးေပမယ္႔ ပါးစပ္စကား အတင္းအဖ်င္းေတြ ၀မ္းသာအားရ ေဖာက္သည္ခ်ေနၾကတာ မွတ္မိလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘူတန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တဲ႔အခါ ဘူတန္လူႀကီးပိုင္းေတြကေတာ႔ ကိုယ္ေတြကို ျမန္မာမွန္းသိလိုက္တာနဲ႔ ၀မ္းသာအယ္လဲ သူတို႔ႏွမ မာပါစ သာပါစ။ ေနေကာင္းထိုင္သာရွိပါစ။ လို႔ ေမးၾကျမန္းၾကတယ္။ ဒီမွာအလုပ္လုပ္သြားတုန္းက အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ျမန္္မာအမ်ဳိးသမီးကေလး တစ္ေယာက္ပါ လို႔  တမ္းတမ္းတတဆိုၿပီး ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေတာင္းေလ႔ရွိတယ္။ ခမည္းေတာ္မင္းတရားႀကီးရဲ႕ တိဘက္ဘာသာဆရာျဖစ္သူ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ ေယာင္ေနာက္ဆံထုံးပါရင္း သူကိုယ္တိုင္ပါ အလုပ္၀င္လုပ္လို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခဲ႔တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြကို စိတ္ႀကိဳက္အသုံးခ်ခြင္႔ ရေနတဲ႔ကာလဟာ အေမေဒၚခင္ၾကည္ႀကီး မက်န္းမာတဲ႔အထိပဲ ရွိလိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲသည္ေနာက္မွာေတာ႔ အနာရင္႔မွည့္လို႔ ျပည္ေတြေပါက္လာတဲ႔ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးအနာႀကီးကို မ်က္နွာလႊဲမထြက္သြားနိုင္တာ သူ႔မိသားစုအတြက္ေတာ႔ ကံဆိုးရွာတယ္လို႔ပဲ ေျပာရလိမ္႔မယ္။ အင္တာဗ်ဴးထဲမွာ အဲသည္ကိစၥကိုေျပာတာေတာ႔ သူ႔ကိုယ္သူ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံလိုက္တယ္လို႔ေတာင္ မခံယူပါဘူးတဲ႔။ “It was not a sacrifice. It was a choice.” လို႔ဆိုတယ္။ အနစ္နာခံတယ္ဆိုရင္ တစ္စုံတစ္ရာ ျပန္လည္ေမွ်ာ္မွန္းရာ က်မွာစိုးလို႔ သူ႔ဘာသာေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခု ျပဳလုပ္လိုက္တာသာ ျဖစ္ပါတယ္ တဲ႔။ ရင္ထဲထိသြားလြန္းလို႔ အဲဒီနားေလးပဲ ႏွစ္ခါ သုံးခါ ျပန္ျပန္ရစ္ၿပီး နားေထာင္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ္လည္းမိဘေနရာ ေရာက္ခဲ႔ၿပီ မဟုတ္လား။ သားေရးသမီးေရးထက္ အေလးထားစရာ ဘယ္မွာရွိပါ႔မလဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေလာကမွာ သားေရးသမီးေရးကို ဦးစားမေပးနိုင္တဲ႔အခါကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ႔သားပါေလ။ ေတာ္ေတာ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ လို႔ ထင္ခ်င္လည္းထင္မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ကိုယ္တည္းေကာင္းဖို႔အတြက္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြအမ်ားႀကီးရဲ႕ အေမေနရာကို ၀င္ရတဲ႔အခါ ကိုယ္႔သားသမီးေတြအတြက္ ေနရာက်ဳံ႕သြားတာ အေသအခ်ာေပါ႔။ ကိုယ္႔ရင္ေသြးကိုပစ္ၿပီး တျခားအရာတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ရတဲ႔ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕နွလုံးသားဟာ သံေတြသံခဲေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူ႔ခမ်ာ ခံစားရရွာေပလိမ္႔မယ္။ အဲသည္တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔တင္ပဲ ငါ႔သား ငါ႔မယားေတြ ေကာင္းစားဖို႔၊ ငါျပဳတ္ရင္ ငါ႔စည္းစိမ္ေတြ ဘယ္သူမွ မထိႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔ အပတ္တကုတ္ ႀကဳိးစားလာခဲ႔သူ ေယာက်ၤားရင္႔မႀကီးမ်ားနဲ႔ အျပတ္အသတ္ကြာတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။

          

ပ်ားရည္ သကာ ဆိုတာ ခ်စ္သူတို႔ကိုမွ ခ်ဳိေစတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ မုန္းသူေတြကိုလည္း ခ်ဳိေစတာ အမွန္ပဲ။ တို႔ျပည္မွာ တို႔ေမႀကီး ရွိျခင္း မရွိျခင္းဟာ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္သူေတြကိုမွ အက်ဳိးစီးပြားတိုးတက္ေစနိုင္တာ မဟုတ္ေလဘူး။ ခါးခါးသီးသီး မုန္းတီးသူအေပါင္းတို႔ကိုလည္း ရွိၿပီးဥစၥာ တန္ခိုးအာဏာတို႔ ႀကီးက်ယ္ျပန္႔ပြား မ်ားေစႏိုင္သဗ်။ မယုံမရွိနဲ႔။ နဂိုတုန္းက ဘယ္သူမွ မသိတဲ႔ ေမာင္ရစ္ေတာင္ အနားကလူ ထေထာင္းေတာ႔မွ ရွင္ဘုရင္ လက္သပ္ေမြးေတာ္မူတယ္ မဟုတ္လား။ ဧရာ၀တီတိုင္းတုန္းက ကေလးကလား သဗၺာန္ေတြငွားၿပီး ေလာ္စပီကာႀကီးေတြနဲ႔ သေဘၤာေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္ဖြင္႔ခိုင္းတဲ႔ ဘဘႀကီးဆို မီးရွဴးမီးပန္းလႊတ္သလား မွတ္ရတယ္။ ဒိုင္းကနဲ ရာထူးေတြ ထိုးတက္သြားတာ။ (ခုေတာ႔ ဂိမ္းသြားရွာၿပီ။ ပေ၀သဏီကတည္းက)။ က်ဳံမေငးတံတားေပၚမွာ “ရပ္” လို႔ ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ခ်ိန္ၿပီးကာမွ ပစ္မိန္႔မေပးလို႔ ပုခုံးေပၚကအပြင္႔ေတြ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္တဲ႔ဗိုလ္ကေလးေရာ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ္႔ေနာ္။ ဖလႅသမာပတ္က ႏိုးထလာတဲ႔ရဟနၱာကိုလွဴမွ လက္ငင္းအက်ဳိးေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲသလို အဲသလို အကုသိုလ္အမႈေတြ ျပဳလိုက္ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အက်ဳိးေပးသန္တယ္ဆိုတာ သိကုန္ေတာ႔ ေဖာ္စားတဲ႔သူေတြ ဘယ္မွာနည္းခဲ႔လို႔လဲ။ ဒီပဲယင္းက သူရဲေကာင္းေတြကေတာ႔... ေျပာရဲဖူး။ သားသား ေၾကာက္ေၾကာက္။ ဒါေၾကာင္႔ တခ်ဳိ႔ေတြလည္း တကယ္ မမုန္းပဲနဲ႔ မုန္းတယ္ မုန္းတယ္ မုန္းတယ္ အေျမွာက္တစ္သိန္းနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ျပေနတာ ေနမွာပါ။ သတင္းဓါတ္ပုံထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတာကေတာ႔ ေခါင္းဆယ္လုံးရွိရင္ တစ္လုံးမွ မက်န္ဘူး။ လည္ေနေအာင္ ေငးၾကည့္ေနၾကတာ။ တကယ္ေတာ႔ တို႔ေမႀကီးကို ေကာ႔မွဴးက ၿပဳိင္မယ္႔အစား ေဇယ်ာသီရိတို႔၊ မဂၤလာဒုံတို႔ကေန ၿပိဳင္ၾကည့္စမ္းေစခ်င္တယ္။ သူကေတာ႔ မႏိုင္ပဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ကိုယ္ေတြသာ ဟဲ ဟဲ။

          

ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ပြဲသိမ္းေနပါၿပီေလ။ သူလိုခ်င္တဲ႔ေနရာ ေရာက္သြားၿပီ။ နိုင္ငံတကာက ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးႏွီးေႏွာႏိုင္ၿပီ။ အဲဒါ အနာခံလို႔ အသာစံရတာေပါ႔ လို႔ မထင္နဲ႔ဗ်။ ဇာတ္လမ္းက ခုမွ စတာ။ ႏုနယ္သန္စြမ္းတဲ႔ အခ်ိန္ေတြအားလုံးကို ေပးဆပ္ခဲ႔ရၿပီ။ အသက္အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ႔ ဖိစီးမႈတာ၀န္ေတြကို ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးႀကဳိးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ။ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ပုံပုံသြားတာ ခနခန။ တခါတခါက်ရင္ စာဖတ္ဖို႔ ေတြးဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရတာေၾကာင္႔ ေအးေအးေဆးေဆးရွိတဲ႔ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကာလကေလးေတြေတာင္ ျပန္လြမ္းမိပါသတဲ႔။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလတယ္။ အိမ္ကအေမဆို အလုပ္ေတြ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ႔။ ဘုရားတရားနဲ႔ သက္သက္သာသာေနေတာ႔လို႔ အနားယူခိုင္းထားၿပီ မဟုတ္လား။ အဲဒီကအေမတစ္ေယာက္ကေတာ႔ သြားမ်ားက်ဲေတာင္ ေတာင္ေ၀ွးဆြဲေထာင္ ပြဲျဖစ္ေအာင္ မယ္ရင္ကမွာ ရင္ရင္ကမွာ ေလပါတီကမွ အလွဴပြဲျဖစ္ၾကမွာ လို႔ အားတင္းထားတုန္း။ ဘာေဆးစားလို႔ ဂေလာက္ေတာင္ စိတ္ေဆာင္ေနရသတုန္း လို႔ ေငါ႔ေမးေမးတဲ႔ေမးခြန္းကိုေတာ႔ “It is the sense of duty that makes a person straight and tall.” လို႔ ေျဖပါတယ္။ ေတာင္႔တင္းသန္မာဖို႔ဆိုတာ ၾကြက္သားအဖုအဖု ထုထုၿပီး ခရာခ်င္စရာငယ္ ျဖစ္ေနမွ မဟုတ္ပါဘူး။ (ၾကြက္သားႀကီး ညွစ္ညွစ္ျပတဲ႔သူေတြ မ်က္စပစ္ျပရင္ ဘယ္ေလာက္စိတ္ကုန္စရာေကာင္းမွန္း ျမင္ဖူးမွသိလိမ္႔မယ္)။ တာ၀န္သိတတ္မႈ၊ တာ၀န္ယူမႈရွိေနရင္ လူဖလံကေလးလည္း စိတ္ဓါတ္အင္အား ေတာင္႔ေတာင္႔တင္းတင္း ရွိႏိုင္တာပ။

          

သူတို႔ဆီက သတင္းေထာက္ဆိုတဲ႔အစားဟာ ကိုယ္ေတြဆီမွာလို ေျပာခ်င္တာေတြ ဆုံးေအာင္ေစာင္႔၊ မတ္တပ္ရပ္ လက္ညွဳိးေထာင္၊ စိစစ္ေရးကေမးခြင္႔ျပဳၿပီးသား ေမးခြန္းကေလးေတြကို ၀မ္း တူး သရီး အက္ရွင္ ဂိုး ဆိုေတာ႔ မွ “ေမးပါရေစ အေမရယ္” လုပ္ၾကတဲ႔အစား မဟုတ္ဘူးဗ်။ ျမင္ျမင္သမွ် မိုက္ခြက္ႀကီးလွမ္းထိုးၿပီး “ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲ” ကလြဲရင္ မေမးတတ္တဲ႔အစားထဲကလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခၽြန္တတ္၊ တြန္းတတ္၊ ေျမွာက္တတ္၊ မတတ္၊  အေရာက္ပို႔တတ္ပါတယ္။ တခါတေလ သူတို႔စကားတစ္လုံးမွ မပါပဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင္႔ေနရတဲ႔ ပုံကေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ကို ပြစိတက္သြားေအာင္ ဖြလို႔ရတယ္။ ေျမွာက္သလို ပင္႔သလိုနဲ႔ အစဆြဲထုတ္သြားတာကေတာ႔ “နယ္ဆင္မင္ဒဲလားႀကီးလိုပဲေနာ္” တဲ႔။ မသိတဲ႔လူဆို ကားကနဲေျမာက္သြားဦးမွာ။ တို႔ေတြကို ျမက္ဂါ၀န္ကေလးေတြ၀တ္ၿပီး အူးလူးလူး အားလားလား လုပ္တတ္တဲ႔သူေတြမ်ား ထင္ေနသလား မသိဘူး။ “ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ဟိုက ေယာက်ၤား သည္က မိန္းမေလ။ ေယာက်ၤားနဲ႔မိန္းမဟာ အတူတူမွ မဟုတ္ပဲ။” တဲ႔။ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်။ ေနရာတကာ တန္းတူအခြင္႔အေရးေတာင္းဆိုတဲ႔ သူတို႔ဆီမွာေတာင္ တန္းတူမဟုတ္တာေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ အေရွ႕တိုင္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အာရွရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအရ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္နဲ႔ အေရးပါမႈ၊ ေနရာရမႈေတြဟာ သူတို႔ အေနာက္တိုင္းနဲ႔ေတာ႔ ျခားနားတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ဆီမွာ ဟီလာရီကလင္တန္နဲ႔ မာဂရက္သက္ခ်ာပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္႔ဘက္မွာ အင္ဒီယာဂႏၵီ၊ ဘနာဇီဘူတို၊ ယင္လက္၊ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္။ တက္လာတာခ်င္း တူရင္ေတာင္  အတိုက္အခံဖိအားခ်င္းက သည္ဘက္က ပိုပါလိမ္႔မယ္။ သည္ကေန႔သည္အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြအတြက္ ေမတၱာဓါတ္နဲ႔ ဗုဒၶံျမတ္စြာကလည္း ေအာင္ျခင္းေတြ ေဆာင္ႏွင္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးနတ္မင္းႀကီး ဦးမာဃကလည္း ၀ရဇိန္ခ်ိန္ကာရြယ္ကာ ျခိမ္းလားေျခာက္လား မလုပ္ခဲ႔ပါဘူး။ ကုလသမဂၢႀကီးေတာင္ ဘယ္တုန္းကမွ အားကိုးလို႔ မရခဲ႔ပဲနဲ႔။ ပိတ္ခ်င္သူေတြ ပိတ္ခ်င္သေလာက္ပိတ္ၾက။ တိုင္းျပည္သာ ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲမယ္။ မူဂါဘီႀကီးဘုန္းကံက စိန္ကို တင္းေတာင္းနဲ႔ခ်င္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။      

         

ဘယ္လို ျပည္ပဖိအားေပးမႈမ်ဳိးကမွလည္း ျမန္မာျပည္ကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းလဲေစခဲ႔မယ္ မထင္ပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇြဲ သတၱိ နဲ႔ ခြန္အားေတြဟာ အေခါဘဏီတပ္ႀကီးကိုေတာင္ ေျပာင္းလဲသြားေစတယ္ လို႔ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာေလ႔ရွိတာကေတာ႔ “အဲသည္မိန္းမ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘယ္တုန္းက ဘာလုပ္ခဲ႔ဖူးသတုန္း ေျပာစမ္း။” တဲ႔။ ဟုတ္ကဲ႔။ သူဘာမွ မလုပ္ခဲ႔ပါဘူး။ လုပ္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ သူရွိေနတယ္၊ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးေနတယ္ ဆိုရင္ကို လုံေလာက္ပါၿပီ။ ဖိနွိပ္ခံလူတန္းစားေတြအတြက္၊ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ႔သူေတြအတြက္၊ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ သူရပ္တည္ေပးခဲ႔တယ္ေလ။ ျငင္းဦးမလား။ သူ႔ဘ၀တစ္သက္တာရဲ႕ အခ်ိန္ကာလေတြ မိသားစုဘ၀ေတြနဲ႔လဲၿပီး ျမန္မာေတြ လြတ္လပ္တဲ႔လူ႔အခြင္႔အေရးေတြ ရဖို႔အတြက္ ၾက့ံၾက့ံခံၿပီး စိတ္ရွည္စြာ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔တယ္။ မေနဘူး။ ျပန္မယ္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ႔မွ မလာဘူး။ စိတ္နာတယ္။ တစ္ခြန္းတည္းနဲ႔ ရႏိုင္တဲ႔ လြတ္ေျမာက္မႈ၊ မိသားစုနဲ႔ ျပည္လည္ေပါင္းစည္းမႈကို သူလက္ခံခဲ႔တာမွ မဟုတ္ပဲ။ သူ႔အေဖေရးခဲ႔တဲ႔ Bloody but unvowed Head ဆိုတာ သူ႔မွာ ရွိတယ္။ ငါတို႔က မင္းတို႔အခြင္႔အေရးေတြကို ဘယ္တုန္းကမ်ား မတရားသျဖင္႔ တာဆီးပိတ္ပင္ထားလို႔တုန္းကြ လို႔ ေျပာခ်င္ရင္ေတာ႔ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးဗ်ာ။ အခုမွတ္စုကေလးကို ျမန္မာ႔အလင္းထဲက ထည့္ေပးပါလား။ (အိမ္မွာ လာမဖမ္းေသးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသး။ အရင္ပုံစံနဲ႔သာဆို အထဲေရာက္လို႔ အရိုးေတာင္ေဆြးေလာက္ၿပီ)။ မင္းတို႔က ပုဂၢဳိလ္ေရး ကိုးကြယ္လြန္းအားႀကီးတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ေျပာစရာတစ္ခုရွိသဗ်။ ပုဂၢဳိလ္ခင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားမင္ေနတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မတရားမႈ၊ အႏိုင္က်င္႔မႈ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို အစဥ္တစိုက္ ဆန္႔က်င္လာတာ သူတစ္ေယာက္သာရွိခဲ႔တဲ႔အတြက္ အဲသလို အခါမ်ဳိးၾကဳံလာေလတိုင္း ဓဇဂၢသုတ္ရြတ္သလို သူ႔ကို ေျပးေျပးတ လိုက္ေတာ႔ အားကိုးရာရသလိုလို ရွိလာတယ္ မဟုတ္လား။

          ေ

၀ႆႏၱရာဇာတ္ေတာ္မွာ မင္းေလးပါးျပန္ဆုံၾကေတာ႔ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ငိုယိုျမည္တမ္းရင္း ျမင္ရသူ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္အေပါင္းတို႔ပါ မိန္းေမာေမ႔ေမ်ာသြားလို႔ ေပါကၡရ၀ႆမိုး ရြာသြန္းလို႔ သတိျပန္လည္ေစရသတဲ႔။ ႏွစ္ဆယ္႔ေလးႏွစ္လုံးလုံး ခြဲခြာစြန္႔ထားခဲ႔ရတဲ႔ သားငယ္ကေလးေတြ အရြယ္လားေျမာက္၊ ေျမးကေလးေတြေတာင္ ရေနကာမွ ျပန္ဆုံၾကရတဲ႔အခါမွာလည္း ကာယကံရွင္ေတြတင္ မကပါဘူး။ ဓါတ္ပုံေတြ ျမင္တဲ႔သူတိုင္းက မ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲ စာနာရင္နင္႔မိၾကပါတယ္။ သိၾကားမင္းႀကီး မဟုတ္လို႔ စိုစြတ္ေစလိုသူတို႔ကိုသာ စြတ္စိုေစႏိုင္တဲ႔ ေပါကၡရ၀ႆမိုး ရြာလာေအာင္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကိုယ္နဲ႔ စိတ္သေဘာခ်င္းတိုက္ဆိုင္သူတို႔ကို ေျဖသိမ္႔ႏိုင္စိမ္႔ေသာငွာ ေတြးမိေတြးရာကေလးမ်ား မွ်ေ၀ပါ႔မယ္။ ခုနကေျပာတဲ႔ သူမကို စိတ္ေဆာင္မာန္တင္းထားႏိုင္ေစတယ္ဆိုေသာ Sense of duty တာ၀န္သိစိတ္ပါ။ သူ႔အတြက္ ဘာတာ၀န္ေတြ ဦးလည္မသုန္ ထမ္းရြက္ေနရလို႔တုန္း။ ကိုယ္႔ဘာသာျမင္မိတာကေတာ႔ သူ႔အေဖက လက္ဆင္႔ကမ္းလိုက္တဲ႔တာ၀န္ေတြပါ။ ဖတဆိုးျဖစ္ခ်ိန္တုန္းက လူမမယ္အရြယ္ကေလးပဲ ရွိခဲ႔ေပမယ္႔လည္း ဖခင္ရဲ႕ ပုံရိပ္ကိုေတာ႔ သူမွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေဖာ္လိုက္တဲ႔အခါ Very Disciplined Man ပါတဲ႔။ လူသာမန္မဟုတ္တဲ႔ အာဇာနည္ပုဂၢဳိလ္ထူးေတြဟာ ေမြးစကေန ေသဆုံးခ်ိန္အထိ အမ်ားတကာနဲ႔မတူတဲ႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး၊ အက်င္႔စရိုက္၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ေမာင္ထိန္လင္း အျဖစ္နဲ႔ကတည္းက ဆင္းရဲသားေတြဘက္က ရပ္တည္စာနာတတ္တဲ႔စိတ္ထားဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာင္ အ၀တ္အစားသုံးစုံ၊ ပဲျပဳတ္ နံျပားစားတဲ႔အထိ မေျပာင္းလဲခဲ႔ပါဘူး။ ေရွးကလူေတြ လာဘ္မထိုးတတ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ သူ႔အေနအစားကို သနားလို႔ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ေရႊေခ်ာင္းေတြ လာေပးတာေတာင္ ပါတီရံပုံေငြထဲလွဴခိုင္းပါသတဲ႔။ မင္းဘာသာ ယုံခ်င္ယုံ။ တို႔ကေတာ႔ မယုံဘူး လို႔ ေျပာမယ္႔သူခ်ည့္ပါပဲ။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ယုံခ်င္စရာလည္း မေကာင္း၊ ယုတၱိလည္း မရွိဘူးမဟုတ္လား။ သူ႔အေဖ ေသသည္အထိ ဦးလည္မသုန္ ထမ္းရြက္သြားတဲ႔ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကေတာ႔ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖို႔အတြက္ပါ။ အဲဒါကလြဲရင္ ပါတီႏိုင္ငံေရးေတြေတာင္ သိပ္စိတ္မ၀င္စားခဲ႔ပါဘူး။ ရွင္ဘုရင္႔သားေျမးမ်ားဟာ မိဘဘိုးဘြားေသရင္ မရအရ အတင္းလိုက္ဆက္ခံေလ႔ရွိၾကတာ တီးေမြနန္းေမြပါ။ သူေဌးသူၾကြယ္သားသမီးမ်ားက်ေတာ႔ ဥစၥာဓနအေမြေပါ႔။ အာဏာရွင္သားေျမးမ်ားလည္း အာဏာကို မက္မက္စက္စက္ လိုက္ဆက္ခံေလ႔ရွိၾကတာ ေျမာက္ကိုရီးယားကို ၾကည့္။ ဒါေပမယ္႔ တာ၀န္အေမြဆိုတာကေတာ႔ ဘယ္သူကမ်ား သိတတ္စြာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ဆက္ခံခ်င္မွာလဲ။ တို႔ေမႀကီးဟာ သူ႔အေဖေစာင္႔ေရွာက္ကာကြယ္ခဲ႔တဲ႔ သားေျမးမ်ားကို သူ႔ရင္ေသြးေလးေတြကိုေတာင္ မငဲ႔ကြက္ပဲ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ေပးခဲ႔တဲ႔အတြက္ သမိုင္းေပးတာ၀န္ ေက်တယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ႔မွာေပါ႔။ သေဘာခ်င္းမတိုက္ဆိုင္ရင္လည္း ျငင္းနိုင္ပါတယ္။

          

သားသမီးမ်ားဆိုတာ တခါတခါ ခလုတ္ထိမွ အမိတ တဲ႔အခါလည္း ရွိသဗ်။ သူမ်ားက အႏိုင္က်င္႔လာခဲ႔ရင္ အေမ႔ လို႔ အားကိုးအားထား ရွာတဲ႔အခါလည္း ရွာသဗ်။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ အေမက အလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို႔ ေဒါင္းတိေမာင္းတိ လိုက္မရွင္းေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ “ငါ႔သားေလး ဘယ္နာသြားေသးသလဲ။” လို႔ အေမးမခံရရင္ တို႔အေမက တို႔ကို ဂရုမစိုက္ပဲကိုးဆို ၀မ္းနည္းသြားတတ္တာ ဓမၼတာပါ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ကိုယ္ေမြးထားတဲ႔ သားေယာက်ၤားေလးကို က်ားက်ားယားယား ေယာက်ၤားပီသေစခ်င္ရင္ အေမက ေနရာတကာ ၾကက္မႀကီးလို ရင္အုပ္မကြာ လိုက္ကာေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္ သေဘာေပါက္ၾကပါလိမ္႔မယ္။ ရခိုင္အေရးမွာ တို႔အေမက ပါးစပ္ႀကီးပိတ္ၿပီး ဟိုဘက္က ကုလားႀကီးေတြနဲ႔ ဖက္လွဲတကင္း ရန္ေျပမာန္ေျပစကားေတြ ဆိုေနႏိုင္လိုက္တာ လို႔ ကေလးဆန္ဆန္ စိတ္ေကာက္မိတဲ႔ သူေတြထဲမွာ ကိုယ္ေတာင္ ပါခဲ႔သလိုရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်ာ။ ဒါ ေယာက်ၤားခ်င္း ရွင္းရမယ္႔ကိစၥ။ ကိုယ္႔အေမ စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ အသိေတာင္မေပးသင္႔ဘူး။ သူက သူ႔အေဖ မေပးအပ္ခဲ႔တဲ႔တာ၀န္ေတြေတာင္ သိေသးရင္ ကိုယ္ကေရာ ကိုယ္႔တာ၀န္ေတြကို ဘာလို႔ မသိရမွာလဲ။ အခုခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ေတြကို ကိုယ္တတ္တဲ႔ပညာနဲ႔ ေရာက္ရာအရပ္က ဘယ္လိုအေျခအေန ရွိသည္ျဖစ္ေစ မေက်ေက်ေအာင္ ထမ္းတယ္ဗ်ာ။ မက္ေလာက္စရာလခ၊ စားပြဲေအာက္က၀င္ေငြ၊ လူမေလးေခြးမခန္႔ရာထူးေၾကာင္႔လို႔ထင္ရင္ ေခါင္းလာျဖတ္ယူသြားလွည့္။ အဲဒါနဲ႔မွ မလုံေလာက္ေသးဘူး။ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ဖို႔ အေရးတႀကီးလိုအပ္လာၿပီဆိုရင္ ဒီအသက္အရြယ္အထိ အေစးမကပ္ခဲ႔တဲ႔ (အမွန္အတိုင္းေျပာတာ။ စိတ္ေတာ႔ မရွိနဲ႔) စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ဖို႔လည္း ၀န္မေလးေပါင္ဗ်ာ။ မင္႔ဗလနဲ႔ အထုပ္ပိေသရုံအျပင္ မရွိဘူးထင္ရင္ စမ္းၾကည့္ၾကတာပ။ တာ၀န္သိစိတ္ Sense of duty ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းမစြမ္း။ အဲ႔ေတာ႔ ဒီနွစ္ေမြးေန႔မွာ အေမ႔ကို ဘာလက္ေဆာင္ေပးမလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တာ၀န္သိတဲ႔ ေယာက်ၤားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတဲ႔ ကတိကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေပးပါသဗ်ား။ တို႔အေမ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။

Credit To: Soe Min (Facebook)